Autisme? Nou, dan kan ik wel inpakken...

"Nou, dan kan ik wel stoppen met mijn coachpraktijk", schoot het door mijn hoofd toen ik op 42-jarige leeftijd de uitslag van mijn autismeonderzoek kreeg. Een gedachte die was gebaseerd op mijn beeld van autisme: een stoornis die het onmogelijk maakt een ander te begrijpen. Ondanks dat ik al enige jaren ervaring had met het coachen van mensen, en die zich altijd gezien en geholpen voelden, ging ik enorm twijfelen of het vak wel iets voor mij was. En dan had ik me als overmaat van ramp vlak voor mijn autismeonderzoek ingeschreven voor een post-HBO opleiding tot professional coach. Dat was dus weggegooid geld, als ik al toegelaten zou worden tot de opleiding...

Zoals het een autist* betaamt, ging ik alles wat los en vast zit lezen na mijn 'diagnose'. En langzaam kwamen de antwoorden op mijn vragen. Autisme is zo veel meer dan het beeld dat ik had. Ja, je kunt autisme hebben en anderen begrijpen. Sterker nog, omdat ik mijn hele leven al zo worstelde om het gedrag van de mensen om mij heen te begrijpen ben ik een ster geworden in het lezen van mensen. Ik zie feilloos wanneer iemand iets anders zegt dan wat diegene voelt. In die zin is mijn autisme een coaching-superpower: je komt bij mij niet makkelijk weg met leugentjes om bestwil, ik zal je altijd uitdagen te kijken hoe dingen écht in elkaar zitten voor jou.

Een ander kenmerk van de manier waarop autisme zich bij mij uit, is dat ik tijdens een coachgesprek volledige aandacht heb voor een cliënt. Ik vind ervaringen en gevoelens van mensen zo boeiend dat ik me nergens door laat afleiden. Coachees zeggen vaak dat ze zich echt gezien voelen door mij, en dat is precies hoe het is.

Nog een voorbeeld: net als veel mensen met autisme zit integriteit ingebakken bij mij. Ik ben eerlijk en heb geen dubbele agenda. Dit betekent niet dat ik er alles zo maar uit flap, dat heb ik in mijn jeugd door schade en schande (af)geleerd. Maar als ik denk dat het je helpt een spiegel voorgehouden te krijgen zal ik niet aarzelen dat te doen.

Nog ééntje dan: mensen met autisme hebben geen gevoel. Nou, was het maar zo'n feest! Ik voel net zo veel als ieder ander, en soms lijkt het me stiekem best wel fijn als ik dat even uit kon zetten. Wel is het zo dat ik heb mogen leren aandacht te geven aan mijn gevoel. In het verleden zag ik mijn emoties nogal eens als een hinderlijk obstakel en was ratio mijn beste vriend. In de coachopleiding (waar ik uiteraard gewoon aan mocht beginnen) heb ik geleerd dit beter in balans te brengen.

Met mij is het dus helemaal goedgekomen. Maar mijn ervaring heeft me wel aan het denken gezet: als ik al zo veel vooroordelen over autisme heb, dan zal dat in de buitenwereld niet heel anders zijn. En als moeder van drie mooie, heel verschillende, autistische kinderen is het me heel wat waard dat de wereld met een open blik naar autisme kijkt. En daar maak ik mij dan ook hard voor. Door zelf heel open te zijn over het feit dat ik 'anders bedraad' ben. Waarna vrijwel altijd de uitroep volgt: "nou, dan ben je wel de normaalste autist die ik ooit tegen ben gekomen!". En dat biedt mij dan weer een mooie gelegenheid om meer te vertellen over wat autisme écht is.

* ps heb je autisme of ben je autist? Voor sommigen een gevoelig punt. Mijn zoon wordt boos als iemand hem autist noemt, terwijl een goede vriendin juist kiest zichzelf zo te omschrijven. Voor mij geldt: ik sluit me aan bij de voorkeur van mijn gesprekspartner. Zo zou ik mijn zoon nooit (meer) autist noemen, en doe ik dat bij mijn goede vriendin juist wel. En omdat beide beschrijvingen voor mij niet beladen zijn, gebruik ik beide als het om mijzelf gaat.